مشکل اصلی از کسانی است که سرمایه، منابع و وقت را حیف می کنند و کسی به آنها کاری نداشته و به حسابشان رسیدگی نمی کند، عده ای که اشتباهی و تصادفی یک منصب و مدیریت را می گیرند و با اولویت بندی های غلط، مدیریت های ناصحیح همه چیز را بر باد می دهند. در واقع این عده که جمع قابل توجهی از مدیران اجرایی در رده هایی ماینی و حتی پایینی را تشکیل می دهند آفت این کشور و باعث وضع نگران کننده امروز هستند.

باشد دولت ناکارآمد است، مسئولین در خوابند، مردم چرا اینگونه به جان هم افتادند و خون هم را می مکند، مردم چرا حال همدیگر را درک نمی کنند و این رقم های عجیب و غریب را درخواست می کنند، این دیگر چه جمله ای است که می گویی که خانه ام هر چه بیشتر برود بهتر است؟ قرار نیست که همه آرزوهای اقتصادی ات را با اجاره بهای یک خانه حل کنی!

آیا واقعا هنوز به این باور نرسیده ایم که در همه این سال ها راه را اشتباه آمده ایم و باید یک تجدید نظر در برنامه ریزی ها و کسانی که اقتصاد را می چرخانند یا در آن دخالت نابجا می کنند انجام شود، نباید بعد از این همه سال از خودمان بپرسیم چرا با این همه استعداد و پتانسیل و پس از چهار دهه سرمایه گذاری، هر روز دایره فقر خوزستان گسترده تر می شود و خبری از رفاه و آسایشی که باید باشد، نیست؟

بر خلاف آرامش بیرونی که بر زلزله مسجد سلیمان حاکم است که در نوع خود می تواند جالب باشد، ارزیابی نهایی خسارت ها مشخص می کند که در زلزله اخیر چه بر مسجد سلیمان گذشته است و این شهر محروم در صورت رسیدگی نکردن چگونه رو به نیستی خواهد رفت.

مساله را نباید تنها در سرقت زیورآلات زن جوان خلاصه کرد چرا که خانم ربوده شده در چنگ آنها بوده و توان مقاومتی هم نداشته است، پس زورگیرها اگر می خواستند می توانستند علاوه بر دزدی هر بلای دیگری نیز سر او بیاورند و حتی او را بکشند.

نه اینکه پرسپولیسی ها از برگزار کنندگان خواسته باشند که داماشی ها را به ورزشگاه راه ندهند بلکه این ضعیف کشی و ارج و قرب و جایگاهی که برای فرد یا گروه قدرتمند در کشور وجود دارد باعث انجام این اقدام از سوی برگزار کنندگان مسابقه شده و شاید اگر تیم پرطرفدار دیگری هم مقابل داماش بود همین اتفاق رخ می داد.

گویا مردم اینگونه فکر می کنند که این داستان یک قاتل نیست بلکه داستان یک قربانی است که هنوز ادامه دارد و باید منتظر سکانس های پایانی آن باشند…

آباد نشدن خرابی های ناشی از جنگ تحمیلی و بافت فرسوده استان با وجود منابع بسیار، باعث شده تا حس رها شدگی و بی تفاوتی در بین مردم به وجود بیاید و گذشت زمان آن را تقویت کند. بحران سیل می تواند این حس را از بین ببرد یا مهر تاییدی بر تنها گذاشتن خوزستان با مشکلاتش باشد.

ما در این کشور عادت کرده­ ایم که از هر چیزی و کسی که خوشمان نمی ­آید آن را حذف کنیم و نمی­ توانیم کسی را برای رفتار خوبش تحسین و برای رفتار بد از او انتقاد کنیم، ما شاید هم بخیل شده ایم و چشم دیدن دیگری که تاثیرگذارتر است را نداریم…

سیلی که قرار بود با ما کاری نداشته باشد در روزهای گذشته ۲۱۲ روستا، ۲ شهرستان و ۱۲ شهر را تخلیه کرده و به ۶۲ هزار واحد مسکونی آسیب رسانده است و ۵۱ هزار واحد دیگر نیز در معرض خطر آن هستند، همین سیل که قرار بود تنها در خوزستان یک سلام بکند و رد شود حدود 7 هزار و 400 میلیارد ریال به بخش کشاورزی استان هم تا این لحظه آسیب زده است…

در روزهایی که یاس و افسردگی به واسطه شرایط سخت اقتصادی فرصت خنده را از مردم گرفته و شاد بودن در حال فراموشی است...

نویسنده: مرتضی آژند