ما در این کشور عادت کرده ایم که از هر چیزی و کسی که خوشمان نمی آید آن را حذف کنیم و نمی توانیم کسی را برای رفتار خوبش تحسین و برای رفتار بد از او انتقاد کنیم، ما شاید هم بخیل شده ایم و چشم دیدن دیگری که تاثیرگذارتر است را نداریم…
مرتضی آژند/ کاوش: سیل کشور را فراگرفته و تعداد زیادی را بی خانه و آواره کرده و یک بطری آب هم در چنین شرایطی یک هدیه بزرگ می تواند باشد، کمک هایی که شاید اگر سلبریتی های خانه نشین شده فراخوان های آن را منتشر می کردند سریع تر به مردم سیل زده می رسید.
نرگس کلباسی، علی دایی، صادق زیباکلام نمونه هایی از سلبریتی هایی هستند که در زلزله کرماشاه از مردم کمک هایی دریافت کرده و در کرمانشاه به ساخت روستاهایی مشغول شدند، روستاهایی که علی رغم همه کارشکنی ها و فشارهای صورت گرفته بعضی از آنها آماده و مردم در آن ساکن شدند.
در زلزله کرمانشاه ظرفیت بزرگ سلبریتی ها در جمع آوری کمک های مردمی به خوبی نشان داده شد هرچند اشکالاتی نیز وجود داشت که می شد با اندیشیدن تمهیداتی آن را برطرف کرد تا ظرفیت سلبریتی ها در چنین حوادثی در هماهنگی با نهادهای رسمی قرار بگیرد.
به جای استفاده از آن تجربه و سازماندهی کردن ظرفیت سلبریتی ها، کار ساده تر و حذف آنها از عرصه اجتماعی انتخاب شد، هرچند هدف اصلی حذف سلبریتی ها برای پوشش کم کاری بعضی از سازمان ها در بحران ها و بی اعتبار کردن آنها بین مردم به ویژه تاثیر گذار نبودن آنها در انتخابات بود نه چیز دیگری.
نوشتند که سلبریتی ها تنها در حادثه ها عکس می گیرند و برای شو آف به میان مردم می آیند، ظاهرا عکس گرفتن تنها برای سلبریتی ها که تصویر ویژگی حرفه آنهاست عیب است و عکس گرفتن های مدیران و مسئولان و حتی خود ما در در چنین حادثه هایی اشکالی ندارد.
در تمام دنیا فیلم و عکس های بسیاری از حضور سلبریتی ها در حادثه ها گرفته و منتشر می شود و از قدرت آنها برای انتشار فراخوان های کمک رسانی نهایت استفاده را می کنند، اگر هم در آنجا سلبریتی ها در هماهنگی کامل با نهادهای رسمی و امدادی کشورشان است به خاطر سیستم منظم کشور داری هست که دارند و رفتار حرفه ای سلبریتی ها نیز بخشی از این سیستم است.
واقعیتی انکار نشدنی در دنیا وجود دارد که افرادی به علت موفق و معروف بودن در حرفه خود، مردم لیدری آنها را بهتر قبول می کنند و به علت طرفدارهایی که در شبکه های مجازی و کانال های ارتباطی خود دارند تاثیرگذاری بیشتری و سریعتری بر روی مردم می گذارند و کشور ما هم در این بین استثنا نیست.
ما در این کشور عادت کرده ایم که از هر چیزی و کسی که خوشمان نمی آید آن را حذف کنیم و نمی توانیم کسی را برای رفتار خوبش تحسین و برای رفتار بد از او انتقاد کنیم، ما شاید هم بخیل شده ایم و چشم دیدن دیگری که تاثیرگذارتر است را نداریم.
ما عادت کرده ایم از آدم ها توقع یک انسان کامل را داشته باشیم و نمی خواهیم باور کنیم که یک فوتبالیست حرفه ای یا بازیگر تنها در شغل های خود حرفه ای و معروف هستند و ممکن است در بقیه امورات زندگی، الفبای آن را هم بلد نباشند و اشتباه کنند.
ما چند سالی است که ناخواسته و به تحریک عده ای؛ گروه های مرجع و کسانی که قدرت بسیج کنندگی دارند را خانه نشین کرده ایم، ما سرمایه اجتماعی کشور را به نابودی کشاندیم و کسی را برای روز مبادا، برای امروز سیل زده نگه نداشته ایم. ما حالا که خیالمان راحت شده شخصیت های سیاسی، فرهنگی، ورزشی .. خانه نشین شده اند عزم کرده ایم که نیروهای دانشگاهی را نیز خانه نشین کنیم.
