چه شیوه کار منحصر به فردی هم دارد این کرونا، چه ضد اجتماع است این ویروس، چه ضد جامعه، چه سبک زندگی منحصر به فردی را تبلیغ می کند. تنها باشی و قرنطینه با تو کاری ندارد، در جمع باشی و جامعه به تو حمله می کند. گویا هوشمند است، آمده تا فرهنگ ها را بشکند تا جامعه را به زانو دربیاورد.

ما باید بیشتر از چینی ها Jiayou بخوانیم، بیشتر فریاد بزنیم چرا که هوای هم را کم داشته ایم، دست های هم را کم گرفته ایم. چرا که تمرین با هم بودن در بحران نکرده ایم.

یک فوتبال بود، یک دلخوشی و یک نود، برای خیلی ها که یک تلویزیون بود و یک نود. اما با آن چه کردند؟ یک نفر آمد و از راه نرسیده آن را تعطیل کرد. خوشش نیامد در شبکه ای که او مدیر و مالک است یک نفر و یک برنامه باشد که از او معروف تر و محبوب تر است و از او به عنوان مجری مردمی نام ببرند.

شرایط خسته کننده ست و خسته هم شده ایم از اینکه تنها راوی غم و درد مردم باشیم، از اینکه نمی دانیم دنبال یک لقمه نان باشیم یا از این نگران باشیم که باد، باران و خاک و آفتاب قرار است چه به روزمان بیاورد. سخن دراز است و گلایه بسیار؛ اما ما را هر چه هست دگر حوصله ای نیست که نیست!

اگر جوان بودن به این است که حتی شرایط بد جامعه که خود یکی از مسببان آن بوده را درک نکنی و طنزت گرفته باشد و به دنبال دیده شدن با هر کیفیتی باشی، تنها باید خواند؛ از طلا گشتن پشیمان گشته ایم، مرحمت فرموده ما را مس کنید.

“اگر می خواستم می توانستم”؛ به این معنی است که اگر من فلان کار را انجام نمی دهم دلیل بر ناتوانی ام نیست و از بلد نبودن و نتوانستنم هم ناشی نمی شود. این جمله می گوید من در عین توانایی هایی که دارم، خودم انتخاب کرده ام که این کارها را که با معیارهای اخلاقی و قانونی ام سازگاری ندارد انجام ندهم.