یک فوتبال بود، یک دلخوشی و یک نود، برای خیلی ها که یک تلویزیون بود و یک نود. اما با آن چه کردند؟ یک نفر آمد و از راه نرسیده آن را تعطیل کرد. خوشش نیامد در شبکه ای که او مدیر و مالک است یک نفر و یک برنامه باشد که از او معروف تر و محبوب تر است و از او به عنوان مجری مردمی نام ببرند.
کاوش؛ مرتضی آژند: در خبرها آمده که کنفدراسیون فوتبال آسیا تیم ملی و نمایندگان ایران را از میزبانی در لیگ قهرمانان آسیا محروم کرده که یا باید در کشور ثالث بازی کنند و یا قید حضور در مسابقات را بزنند که هر کدام از این دو حالت اگر اجرایی شود تبعات سنگینی برای فوتبال ایران خواهد داشت.
قبل تر از این اتفاق تیم امید باز هم از راهیابی به المپیک بازماند، قبل تر از آن مربیان تیم های استقلال و پرسپولیس از ایران رفتند و دیگر برنگشتند و قبل تر مربی تیم ملی اخراج شد و سرمربی آن هنوز هم مشخص نشده است. این وسط ها تاج رئیس فدراسیون فوتبال هم استعفا داده و فدراسیون با سرپرست اداره می شود.
قصد ندارم تقویم تلخی های فوتبال ایران را مرور کنم و حتی از خسارت هایی که به اعتبار فوتبال ایران در این مدت وارد شده صحبت کنم بلکه می خواهم بپرسم این روزها عادل کجاست تا این موارد را بررسی کند و در ۹۰ دقیقه به مخاطب بگوید در پشت پرده این همه اتفاق چه خبر است و چه کسانی مسئول این نابسامانی ها هستند.
اگر در دیگر حوزه ها و بخش ها هیچ برنامه و بازخواستی وجود نداشت حداقل در فوتبال یک نفر بود که در حد بضاعت و با همه اشتباهاتی که داشت برای بررسی فوتبال و اصلاح آن همه کار می کرد، مدیران فوتبالی نیز می دانستند که دوشنبه شبی باید جوابگوی طرفداران فوتبال باشند و در این سال ها هم فهمیده بودند که باید در دادگاه عادل از راستی حرف بزنند.
یک فوتبال بود، یک دلخوشی و یک نود، برای خیلی ها که یک تلویزیون بود و یک نود. اما با آن چه کردند؟ یک نفر آمد و از راه نرسیده آن را تعطیل کرد. خوشش نیامد در شبکه ای که او مدیر و مالک است یک نفر و یک برنامه باشد که از او معروف تر و محبوب تر است و از او به عنوان مجری مردمی نام ببرند.
آن را تعطیل کرد بدون آنکه برایش هوادارن میلیونی فوتبال مهم باشد. همین اختلاف فکری که با فردوسی پور داشت و حس مالکیت شخصی به تلویزیون کافی بود تا عادل از خانه اش اخراج شود. شاید هم دیگر نمی شد کسی را تحمل کرد که روشنگری می کرد و برایش اصلاح امور و پاسخگو بودن به مردم مهم بود.
نمی دانم عادل فردوسی پور کجاست و چکار می کند و در این شرایطی که فوتبال ایران دچار آن شده چه سوالاتی در ذهن دارد و در چه حالی است اما می دانم که اگر بود این همه مصیبت بر فوتبال کشور نازل نمی شد. او اگر بود به بی خبری ها پایان می داد و روشن می کرد که پشت پرده گرفتن میزبانی از تیم های ایران چه مسائلی است و چه کسانی در این مسیر کوتاهی کرده اند و راه حل های کم هزینه تر در این شرایط چیست.
فردوسی پور با آن محبوبیت، سابقه، تخصص و سواد یک شبه در این کشور حذف شد و امروز جای او و امثال او که بدون تپق و تعارف از حقیقت حرف بزنند در رسانه خالی است. وقتی با فردوسی پور و برنامه نود با آن همه طرفدار میلیونی تنها به خاطر اختلاف سلیقه این کار را کرده اند، دیگر چه امید و انگیزه ای برای فعالیت و دلسرد نشدن دیگران در این حوزه می ماند.
این روزها صحبت های یک مجری که گفته اگر مانند ما فکر نمی کنید و اعتقادی ندارید جمع کنید از ایران بروید عصبانیت مردم را در پی داشته، باز خوب است که این مجری به مانند هم فکرش مدیر شبکه سه که فردوسی پور را از خانه اش به دلیل اختلاف های فکری بیرون کرده توانایی ندارد وگر نه بجای اینکه خواسته قلبی اش را به زبان بیاورد ما را عملا از کشورمان بیرون می کرد.
