چه شیوه کار منحصر به فردی هم دارد این کرونا، چه ضد اجتماع است این ویروس، چه ضد جامعه، چه سبک زندگی منحصر به فردی را تبلیغ می کند. تنها باشی و قرنطینه با تو کاری ندارد، در جمع باشی و جامعه به تو حمله می کند. گویا هوشمند است، آمده تا فرهنگ ها را بشکند تا جامعه را به زانو دربیاورد.
کاوش اخبار؛ مرتضی آژند: روزهای تلخی است، نشسته ایم منتظر تا سخنگو راس یک ساعت خاص بیاید و بگوید در ساعت هایی که گذشت چند نفر جدید کرونا گرفته اند، چند نفر دیگر فوت شده اند. هر روز از اعداد بزرگتر صحبت می شود، هر روز مناطق جدید تری آلوده می شود.
ویروس عجیبی است، کرونا؛ اسمش هم ترسناک است و گویا اسم یک فیلم است شبیه همه ی آن فیلم هایی تخیلی ترسناک که دیده ایم. یک ویروس از جهش ژنتیکی، آزمایشگاهی چیزی بیرون می زند و دنیا را در ترس وحشت و فرو می برد. می کشد و جلو می رود، از این کشور به آن کشور، از این شهر به آن روستا.
چه شیوه کار منحصر به فردی هم دارد این کرونا، چه ضد اجتماع است این ویروس، چه ضد جامعه، چه سبک زندگی منحصر به فردی را تبلیغ می کند. تنها باشی و قرنطینه با تو کاری ندارد، در جمع باشی و جامعه به تو حمله می کند. گویا هوشمند است، آمده تا فرهنگ ها را بشکند تا جامعه را به زانو دربیاورد.
حق انتخاب داده است، یا در جمع باشید و طعمه من شوید یا در خانه بمانید و در امان. گویا فهمیده است که انسان موجودی اجتماعی است و تغذیه خود را بر این اساس برنامه ریزی کرده است. هر چه جمعیت بیشتر قدرت تخریبی کرونا بیشتر، یک معادله مستقیم.
همه محاسبات را بر هم زده است این ویروس، دیگر لشکر کشیدن، با هم بودن، حضور فیزیکی داشتن چاره کار نیست. چاره در مبارزه تک نفره ست، در لشکرهای یک نفره، در قطع زنجیره های منبع تغذیه اش.
کرونا حضور فیزیکی در جامعه را نشانه رفته است اما یادش نبود که برای هدف قرار دادن جامعه باید برای نوشتن های از راه دور، صداهای از راه دور، تصویرهای از راه دور فکری بکند. یادش نبود که می توانیم آنقدر از هم فاصله بگیریم که قدرت او کمتر شود اما به زندگی جمعیمان آسیبی نرسد، یادش نبود که باید برای تکنولوژی فکری بکند، برای شبکه های اجتماعی.
کرونا فعلا دست بالا را دارد اما زنجیره های قدرت و منبع تغذیه اش دست ما و قطع شدنی است، باید به او نشان دهیم که می توانیم در جامعه نباشیم، به او بگوییم که از حق انتخابی که داده ای مچکریم، در خانه هایمان می مانیم. بگوییم که در جامعه نیستیم اما زندگی اجتماعی مان برقرار است.
باید او را بفهمیم، باید از خود نا امیدش کنیم، کافیست حوصله کنیم و در خانه بمانیم. پایان قصه قهرمان ها به هم خواهند رسید. شبیه به همان فیلم هایی که دیده ایم، خواهند خواند سرود پیروزی. تنها جای آنها که رفته اند خالیست.
