هادی خوش سیما:
در حالی که بزرگترین بیمارستان کرونایی جهان در چین با هزار تختخواب کمتر از ۱۰ روز ساخته شد اما بیش از سه دهه، ساخت بیمارستان ۶۴ تختخوابی «اندیکا» در پیچ و خم زمین و اعتبارات مانده است.
نبود بیمارستان و تجهیزات پزشکی باعث شده شهری که فقط ۳۰ کیلومتر با بزرگترین ذخایر نفت و گاز جهان فاصله دارد، مردمانش از نیش عقرب هم در امان نباشند و هر ساله قربانی دهند.
معصومه، آزیتا، صادق، آروین و چندین و چند نام دیگر، کودکان چند ساله اندیکایی بودند که در این چند سال، زهر تلخ عقرب، جانِ شیرین‌شان را ربود و غمی جانکاه نصیب خانواده‌هایشان کرد.
فاصله دورترین نقطه این شهرستان با نزدیک‌ترین بیمارستان شهر همجوارش، بیش از ۲۰۰ کیلومتر است و همین دوری راه در کنار معضلاتی همچون جاده‌های خاکی و آسفالت ندیده، مرگ دردناک «عرفان»، کودک دوساله اندیکایی، را بر دستان مادرش رقم زد؛ مرگی که سهم مسئولین در آن، بیشتر از نیش عقرب بود. سهمی که مسئولین نیز خود به آن اقرار دارند: «فرماندار اندیکا: به علت نبود بیمارستان در این شهرستان، بیماران فراوانی در راه رسیدن به بیمارستان مسجدسیمان جان خود را از دست می دهند».
مرگ‌هایی با نیش عقرب که به قول امام جمعه وقت اندیکا «با وجود چند دهه از انقلاب اسلامی آن هم در شهری دیوار به دیوار ذخائر نفتی شاید باورکردنی نباشد»، اما باورش در چشم‌های خشکیده از اشک مادر عرفان، نقش بسته و این چشم‌های تکیده و رنجور، از هزاران وعده‌ای حکایت دارد که در حق مردم منطقه وفا نشده؛ وعده‌هایی که از دولتی به دولت دیگر منتقل شده و این شهرستان را در رده محروم‌ترین شهرستان‌های کشور قرار داده است.
این‌ها سخنان رئیس دانشگاه علوم پزشکی اهواز در سال ۹۴ است؛ سال‌های منتهی به پایان دور اول ریاست جمهوری حسن روحانی؛ «معتقدم حق مردم اندیکا در حوزه بهداشت و درمان بیش از این‌هاست و پیگیر ساخت بیمارستان هستیم». همین حرف‌ها را هفت سال بعد رئیس دانشگاه علوم پزشکی اهواز این‌بار در دولت سیّد ابراهیم رئیسی تکرار کرده است: «اندیکا بیمارستان ندارد و پیگیر آن هستیم».
تکرار وعده‌ها از این دولت به آن دولت، باعث شده اندیکا در جوار بزرگترین ذخایر نفت و گاز جهان به واسطه نبود زیرساخت‌ها و کمبودها، عقبگردی ۱۰۰ ساله داشته باشد و این شهرستان را با آسیب‌های متعددی مواجه کرده است؛ آسیب‌هایی که صدای سردار سعید قاسمی مدیر قرارگاه مهندسی و جهادی احمد متوسلیان را نیز در آورده است: «به دلیل محرومیت برخی مردم این منطقه در غار و مثل دوران پارینه‌سنگی زندگی می‌کنند».
نبود بیمارستان و تجهیزات پزشکی، تنها گوشه‌ای از محرومیت‌های اندیکاست. نداشتن آب شرب مناسب و پایدار، گاز، آنتن‌دهی ضعیف تلفن تلفن همراه، راه‌های ارتباطی خاکی و فاقد آسفالت، نرخ بالای بیکاری و… از دیگر مواردی است که با وجود همه تلاش‌ها و اقدامات انجام شده، طعم تلخ محرومیت را در جغرافیای این منطقه پراکنده است.
زلزله هشت ماه پیش اندیکا نیز بیش از پیش محرومیت‌های دیرین منطقه را عیان کرد و در آبان ماه سال گذشته پای رییس‌جمهور و مسئولین کشوری را به این منطقه کشاند و بار دیگر وعده ساخت بیمارستان ۶۴ تختخوابی این شهرستان، این‌بار از زبان رییس دولت سیزدهم در صدر رسانه‌ها قرار گرفت؛ وعد‌ای که باید منتظر ماند و دید رییسی جان‌پناهی برای چشمان نگران مردم این منطقه می‌شود یا چشمان‌شان از نیش عقرب‌ها همچنان اشک‌بار می‌ماند.
