مهدی قمشی استاد دانشگاه شهید چمران اهواز در یادداشتی نوشت:برای بسیاری که پیام مذهب را از زاویه دید پیامبر رحمت، می بینند و فراتر از همه جنبه های دیگر، برای مکارم اخلاق و حُسن خلق ارزش بالادستی قائلند-انَّمَا بُعِثْتُ لِأُتَمِّمَ مَکَارِمَ الْأَخْلَاقِ- و تقوا را پیشه خود می سازند، حاج سید محسن شفیعی یک مثال تمام عیار بود.
چنین افرادی با اخلاق نیکوی محمدی، حیات و گسترش دین و آیین را تضمین می کنند. چنین شخصیت هایی گمشده های دوران ما هستند، دورانی که که باندبازی ها به حوزه دین و دیانت هم تسری یافته و گروهی اسلام را منحصر به خود و اطرافیان و هم گروههای خود می بینند؛ بخصوص که روز به روز این دایره خودی ها هم محدود و محدودتر می شود.
توفیقات حاج سید محسن شفیعی در محیط های دانشگاهی در طی سالیان طولانی را باید از این منظر نگریست. دیدگاه اخلاق گرای ایشان بود که توانست در زمان حاکمیت دولت ها و نگرش های متفاوت، کار کرد مثبت و خیر خواهانه خود را نشان دهد و با احترام به حوزه های مختلف دانشگاهی، به نقش سازنده خود بپردازد و محل دادخواهی همه بوده و اسلام واقعی را به جوانان این مرز و بوم بشناساند.
قصد و غرضم از این نوشته آن نیست که مرحوم حاج محسن را هم رای و هم گرایش خویش از نظر سیاسی وانمود نمایم که اتفاقاً عکس این بود. امّا برای ایشان که سلسله مراتب شناخت مذهبی را بخوبی می دانست و مسلمانی را از ورای این گروه بندی های سیاسی می دید، چتر برادری و دوستی بسیار گسترده و فراخ بود. مثال این گستردگی و فراخی، در دوستی و صمیمیت را تنها می توانم در زمان دفاع مقدس بدانم که بین رزمندگان جبهه و جنگ برقرار بود و البته برای آن مرحوم که سواد دینی بالایی داشت و خود متعلق به آن دوران بود و برادر شهید خویش را در جبهه ها تقدیم کرده بود جز این نیز انتظار نبود. مخالفان چنین نگرش پاکی، تنها تندروها و کم سوادانی هستند که در مقاطعی نیز تقابل خود را با این مشی اسلامی و سازنده مرحوم نشان دادند.
در شبهای قدر امسال برای این حقیر جای یک پیام کوتاه خالصانه از حاج سید محسن شفیعی بسیار خالی بود پیامی به این مضمون- در این شبهای قدر دعا گوی شما هستم- پیامی که مشابه آن همیشه در اعیاد و مناسبت های مذهبی، انتقال داده می شد و برای من آرامش بخش و سرشار از محبت و خیرخواهی بود.
حقیقتاً اکنون که چهلم مرحوم فرا رسیده است جای خالی ایشان در دانشگاه بسیار احساس می شود و امید است که توشه بجای مانده از عملکردها و تجارب مرحوم دستمایه ای شود برای همه آنانی که دغدغه دین و کشور و دانشگاه را دارند.
