پایان کابوسِ غول های آهنین پس از 13 سال
پایان کابوسِ غول های آهنین پس از 13 سال

اما حالا سه سال است که نقاشی های رنگارنگ دانش آموزانِ این روستا به دیوارهای مدرسه ای آویزان شده که از سوی شرکت توسعه نیشکر ساخته شده است. با ساخت این مدرسه، 13 سال رنج تحصیل کودکان معصوم در غول های آهنین به پایان رسیده و آیات اکنون دو سالی ست که مهر ماه هر سال با شادی دو چندان فارغ از گرما و سرما در فضایی تحصیل می کند که شاخص های استاندارد یک مدرسه با امکانات مناسب را دارد.

حرف های آیات دختر هشت ساله روستای مبارکه ی سه، تکان دهنده بود: ” از غول آهنی نجات پیدا کردیم”. 13 سال تحصیل زیر سقف های آهنین باعث شده بود که کانکس های مدرسه روستای مبارکه سه در نظر بچه های روستا مبدل به غول های آهنینی شود که در گرما تبدیل به جهنمی برایشان شده بود و در سرمای زمستان تنشان را به لرزه می انداخت.

به گزارش کاوش اخبار؛ سپیده صبح که سر می‌زد باید سریع حاضر می شدند. گرمای داغ تابستان و سرمای استخوان سوز زمستان، تنها رفیق هر لحظه آنان برای کسب علم بود؛ دستان عرق کرده و گونه‌هایی که از شدت گرما قرمز می شد. بیش از 13 سال، نه خبری از امکانات آموزشی بود و نه خبری از سیستم سرمایشی و گرمایشی؛ دانش آموزانی که تنها چند نیمکت زنگ زده در کانکس هایی خاک گرفته و تاریک در انتظار آنان بود تا الفبای زندگی را مشق کنند.

آیات دختری که به همراه 30 دانش آموز دیگر این روستا، روزها برای کسب علم در این کانکس ها سر می کردند با دنیایی متفاوت از آنچه همه ما در مدارس شهری و کودکی تجربه کرده ایم. در زمستان به جای شیطنت بازی در زنگ‌های تفریح، سراغی از گرمای نور خورشید می گرفتند تا دست و دلشان گرم شود و با گرم شدن هوا نیز نفس شان بند می آمد. نه فرصت کشیدن نقاشی با مداد شمعی را داشتند و نه خیال این کار به ذهن شان خطور می‌ کرد.

تمام مشکلات به اینجا ختم نمی‌شد. برخی از دانش‌آموزان روستایی به دلیل وضعیت بد تحصیل مجبور به کناره گیری از مدرسه می شدند که متأسفانه در چنین شرایطی آینده خوبی برای آنان رقم نمی‌خورد و برخی دیگر نیز به همراه خانواده هایشان مجبور به مهاجرت به شهرها می شدند تا در زیر سقفی دیگر شرایط درس خواندن را پیدا کنند.

اما حالا سه سال است که نقاشی های رنگارنگ دانش آموزانِ این روستا به دیوارهای مدرسه ای آویزان شده که از سوی شرکت توسعه نیشکر ساخته شده است. با ساخت این مدرسه، 13 سال رنج تحصیل کودکان معصوم در غول های آهنین به پایان رسیده و آیات اکنون دو سالی ست که مهر ماه هر سال با شادی دو چندان فارغ از گرما و سرما در فضایی تحصیل می کند که شاخص های استاندارد یک مدرسه با امکانات مناسب را دارد.

“آیات” امسال به کلاس دوم ابتدایی می رود. کابوس غول های آهنین جای خود را به رویای زیبای مدرسه ای داده است که دیگر نه خبری از گرمای داغ است و نه سرمای سوزان. با چشمانی به برق نشسته، انگشت اشاره اش را به سمت دیواری دراز می کند که نقاشی هایش بر آن آویزان است. نقاشی هایش نیز حال و هوای زیبایی دارد؛ چند دانش آموز تکیه داده بر نیمکت های نو . بالای نقاشی هم نوشته است: مدرسه دعبل خزاعی.

درست است که کرونا ، آیات و دیگر دانش آموزان را از مدرسه دور کرده و فضای تدریس به مجازی کشیده شده است اما رفت و آمد مدیران و دانش اموزان با رعایت پروتکل ها همچنان به این مدرسه ادامه دارد و با رعایت پروتکل ها این مدرسه مامنی برای یادگیری و پناه دانش آموزان شده است.