کاوش: روزنامه نور خوزستان در شماره امروز خود به حادثه انفجار خطوط لوله گاز اهواز پرداخت و نوشت: حقیقتا رسیده بود بلایی عظیم اما از این جهت باید گفت به خیر گذشت که می توانست تلفات جانی خیلی بیشتری داشته باشد. صحبت از حادثه انفجار لوله نفت در جاده اهواز- ماهشهر است که به مرگ و مصدوم شدن تعدادی از هم استانی ها منجر شد و در این شب عیدی، خانواده هایی را سوگوار کرد که در همین جا به آنها تسلیت می گوئیم.
نگاهی به اتوبوسی که بر اثر این آتش سوزی کاملا سوخته است، عمق فاجعه را نشان می دهد که اگر این اتوبوس با ظرفیت کامل مسافر و سرنشین داشت، چه اتفاق هولناکی رخ می داد. حالا اگر با دید وسیع تر به حادثه توجه شود در می یابیم که علت فرسوده بودن لوله های نفت و گاز در مجاورت مناطق مسکونی و فرودگاه واقعا آتش زیر خاکستر است و هر آن ممکن است چند منطقه به هوا رود.
صحبت از سیاه نمایی یا بزرگ نمایی یک حادثه نیست، بلکه واقعیتی است که تمام کارشناسان و به خصوص خود نفتی ها به آن اذعان دارند اما چرا از جایی برای رفع یا لااقل کاهش این خطر اقدامی نمی شود جای شگفتی است.
موضوع این است که در این استان، حیاتی ترین کارها، لاک پشتی پیش می رود یا بهتر بگوئیم اصلا پیش نمی رود و به هزار و یک دلیل در امور زیربنایی و اساسی در جا می زنیم که نمونه آن همین تغییر فرودگاه جدید است. ببینید مطالعه و رفع معارض و استارت آن چندسال طول کشید و ما هنوز اندر خم کوچه اولی هستیم.
بارها و بارها گفته شده و اعلام خطر کرده اند که فرودگاه اهواز و مناطق اطراف آن روی نفت قرار دارد و حادثه در کمین است، اما نه تنها برای تغییر آن در کوتاه مدت عزمی نبود، بلکه برعکس مناطق اطراف آن را جزء شهر و مسکونی کردند. مناطقی که سرانجام روزی باید تغییر مکان بدهند منتهی در آن صورت این کار با واکنش ها و هزینه های گزاف همراه خود خواهد بود.
علاوه بر خطر فرسودگی لوله های نفت، وجود فلرهای گازی همچنان مشکل ساز است و آن همه قول و قرارها و وعده ها برای برچیدن آنها هنوز عملیاتی نشده و نزدیکترین این شعله در مجاورت شهرک نفت است که ساکنان این کوی از مخاطرات بی‌شمار آن رنج می برند و کسی جوابگو نیست.
راستی چرا عزیزان تشکیلات نفت اگر برای رفع نواقص کاری نمی کنند، لااقل توصیه های بهداشتی ایمنی را نمی دهند یا جواب قانع کننده ای در مقابل این همه خطرات موجود نمی دهند؟ راوی آقای متولی را که < متولی> روابط عمومی نفت است می شناسند و واقعا شهادت می دهد که از انسانهای دوست داشتنی است اما این گله هست که چرا همکارانشان با رسانه ها ارتباط ندارند و هر وقت تصمیم به تهیه گزارش گرفته می شود، خون به دل گزارشگر می شود تا چند کلمه از آقایان بشنود اما توفیقی حاصل نمی شود و در حالیکه قصد تهیه گزارش انتقاد نیست بلکه روشنگری است تا به اتفاق راهی برای پیشگیری از خطرات احتمالی پیدا شود. بنابراین امیدواریم سال ۹۸ سال رفاقتها، گفت وگوهای صمیمی، شفاف سازی و کاشتن بذر امید در دلها باشد و همه دست به دست هم بدهند تا اگر در اجرای پروژه های نیمه تمام مثل قطار شهری ناکامی وجود دارد، حداقل برای جلوگیری از حوادث ناگوار راهکارهای مناسب پیدا شود.
