سوال این است که چه کسانی مسئول این وضعیت هستند و آیا بنا است کسی به کارنامه آن ها رسیدگی و آن ها را بازخواست و عزل کند یا نه بنا است که همین رویه و این نوع مدیریت کردن های هزینه ساز و اعتماد سوز، ادامه داشته باشد و همان چند درصد زیرساخت شهری نیز به نابودی کشیده شود؟
باران آمد و بر خلاف وعده هایی که در فصل های گرم بی بارانی متولیان امر داده بودند، بخش هایی از اهواز، کاورن، ماهشهر و بندرامام خمینی (ره) به زیر آب رفت تا مردم خوزستانی رنجی افزون بر رنج های معمول زندگی که دیگر مردم کشور دارند، داشته باشند و حسرت بدیهات زندگی را نیز بخورند.
به گزارش کاوش اخبار، تصاویر و فیلم های منتشر شده از وضعیت آبگرفتگی ها و حبس مردم در خانه های خود و حتی ورود آب و فاضلاب در برخی از مناطق به منازل مردم، خود گویای آن است که با وعده و وعید مشکلات برطرف نمی شود و هرچقدر که مسئولان در روزهایی خوشی بر طبل توخالی بکوبند که اقدامات در حال انجام است در چنین روزهایی با اولین قطره های باران عیار کارایی و رجزخوانی آنها در حل مشکلات مشخص می شود.
در یکی از بازدیدهای میدانی که برای تهیه گزارش به شهرک بسیج کارون رفته بودیم یک دختر بچه گفته بود که قبل تر از شماها نیز مسئولینی آمدند و رفتند اگر می خواستند کاری انجام دهند قبل از این باران ها انجام می دادند تا ما چنین وضعیتی نداشته باشیم نه اینکه اجازه دهند ما به بدبختی دچار شویم و بعد لشکر لشکر آدم بیاید و برود. بدبختی ما که عکس و فیلم ندارد هر سال و هر باران بیایید عکس بگیرید و بروید.
مدیریت هزینه ساز که تنها وعده می دهد اما به آن ها عمل نمی کند باعث شده تا اعتماد مردم سلب شود و حتی دیگر آنها حاضر نیستند که با خبرنگاران همکاری کنند یا حداقل به این نتیجه رسیده اند که رسانه هم نمی تواند صدای آنها را منعکس کند و باور کرده اند که فراموش شدگان هستند.
البته مردم حق هم دارند که به همه چیز و همه کس بدبین شده باشند، آذر ماه سال گذشته بود که در همین اهواز با یک باران که گفته می شد شدت قابل توجهی در زمان کوتاهی داشت و آن را بهانه آبگرفتگی کرده بودند شهر زیر آب رفت و به فاصله یک سال با باران کمتر آن هم طی دو روز، باز همان آبگرفتگی ها و حتی با شدت بیشتر رخ داده است. وقتی هیچ اقدامی نمی شود و تنها حرف، عکس و فیلم به خورد مردم داده می شود چرا آنها باید به بهبود اوضاع خوش بین باشند؟
آبگرفتگی های وسیعی که در یکی دو سال اخیر در اهواز در حال رخ دادن است قابل تصور و درک کردن نیست و گویا دست هایی تعمدا در کار است تا مردم چنین رنج هایی تحمل کنند و بر دامنه نارضایتی های آنها افزوده شود. بالاخره هم اهواز قبل از این سال ها بود و هم باران می بارید اما کمتر پیش آمده بود که اتفاقات آذرماه سال قبل تا به امسال تکرار شود و شهر برای روزهای پیاپی به دلیل آبگرفتگی تعطیل شود.
یک بعد دیگر مساله آبگرفتگی های اهواز مدیریت سرگردان، بدون برنامه و غیرپاسخگوی آن است که حتی در اولویت بندی اقدامات انجام شده نمی تواند درست عمل کند و فاقد قدرت اجرایی در حد و اندازه یک کلانشهر است. اگر غیر از این بود در یک سال گذشته می توانستند که مشکل آبگرفتگی را حداقل در مناطق حاد شهر برطرف کنند و اگر دارای اولویت بندی بودند می دانستند که اهواز نیاز مبرم و با اولویت ویژه برای ایجاد شبکه دفع آب های سطحی و رعایت مبحث شیب در مقوله شهرسازی دارد.
هرچند که انتظار می رفت که شورای شهر اهواز بتواند برای برون رفت اهواز از مشکلات بی شماری که دارد چاره ای بیندیشد اما خود شورا به بخشی از پازل بی برنامگی و بی مسئولتی تبدیل شده است که حتی قدرت نظارت و پاسخگو کردن شهردار اهواز را هم ندارد.
مساله دیگر که کم از آب های سطحی ندارد مربوط به فاضلاب اهواز و فرسودگی آن است که حتی در تابستان در برخی نقاط کارایی لازم را ندارد و در زمستان که آب های سطحی به آن افزوده می شود دچار پس زدگی و به منازل مردم ورود می کند. البته اجرای طرح جامع اهواز کلید خورده است و تنها باید امیدوار بود که اعتبارات تخصیص داده شده همانند اعتبارات قبلی هدر نرود و مشکلی از مشکلات مردم برطرف شود.
با همه این اوصاف و نابسامانی های موجود در شهرهای خوزستان که آبگرفتگی گل سرسبد آن هاست، سوال این است که چه کسانی مسئول این وضعیت هستند و آیا بنا است کسی به کارنامه آن ها رسیدگی و آن ها را بازخواست و عزل کند یا نه بنا است که همین رویه و این نوع مدیریت کردن های هزینه ساز و اعتماد سوز، ادامه داشته باشد و همان چند درصد زیرساخت شهری نیز به نابودی کشیده شود؟
شایسته نیست مردمی که خود هزاران مشکل در زندگی به واسطه شرایط اقتصادی و بیماری کرونا دارند، به واسطه یک باران چنین به دردسر بیفتند و خسارت هایی را ببینند بدون آن که کسانی که این وضعیت را به وجود آورده اند پاسخگوی اعمال خود نباشند.
ما باور داریم که شایسته مردم خوزستان نیست که زندگی و شهرهای آنها چنین تفاوت های فاحشی با دیگر نقاط کشور داشته باشند و حداقل حق مردم استان این است که از سطح زندگی همسان با دیگر نقاط کشور در بحث زیرساخت ها و خدمات رفاهی برخوردار باشند. اگر نگوییم که به دلیل منابعی که در استان وجود دارد باید از سطحی بالاتر برخوردار باشند.
باور داریم این بهبود اوضاع و کیفیت بخشی به زندگی قابل انجام شدن است مشروط بر آنکه مدیرانی بر سرکار باشند که مدیر و مسئولیت پذیر باشند و عملکرد آن ها معرف آن ها باشد نه رجزخوانی و عکس و فیلم های خیالی!
